Μονοήμερη στην Παύλιανη: Το «ζωγραφιστό» χωριό των 30 κατοίκων που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη

Παύλιανη. Η κοινότητα που μετρά μόλις 30 κατοίκους (σ.σ. ναι καλά διαβάσατε) και αποτελεί έναν από τους πιο πολυταξιδεμένους χειμερινούς προορισμούς ολόκληρης της Ελλάδας. Το χωριό που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη κάθε επισκέπτη λόγω του χαρακτήρα, της αυθεντικότητας και της αισθητικής που συγκρίνεται μονάχα με λίγα μέρη στο τόπο μας.

Πριν ξετυλίξουμε, όμως, το κουβάρι, ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Η ιδέα με την παρέα να… πάρουμε τα βουνά, ήρθε τυχαία και χωρίς πολλή σκέψη. Ένα μήνυμα ήταν αρκετό για να ανοίξουν τα… πανιά. Πάμε μια μονοήμερη; Και μηδενός εξαιρουμένου η απάντηση ήταν θετική. Εδώ υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν ένας μικρός πόλεμος διαφόρων προτάσεων με τον καθένα να υπερασπίζεται την ιδέα του μέχρι τέλους. Ωστόσο, η Παύλιανη για έναν λόγο μονοπώλησε το ενδιαφέρον. Έτσι, χωρίς πολλά - πολλά ξεκινήσαμε από την Αθήνα (σ.σ. πολύ πρωί για τα δεδομένα της μέρας) με προορισμό το ορεινό χωριό.

Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να ξεκαθαρίσουμε πως κανένας μας δεν το είχε επισκεφτεί. Γεγονός που κλιμάκωσε την αγωνία μας. Μόνο «όπλο» μας, οι αφηγήσεις άλλων ανθρώπων που όταν τους λέγαμε πως θα επισκεφτούμε την Παύλιανη, η απάντηση ήταν ένα «ααα» γεμάτο ενθουσιασμό, το οποίο συμπλήρωνε η πρόταση-υπόσχεση «θα περάσετε υπέροχα».

Το εύκολο ταξίδι και οι πρώτες εντυπώσεις

Το ταξίδι ήταν αρκετά εύκολο. Με κανονική ταχύτητα χωρίς γκάζια, πάνω από δυόμιση ώρες δεν περνάς στο αμάξι, ενώ το τελευταίο μισάωρο έχει στροφές που για όσους ζαλίζονται εύκολα ίσως αποδειχθεί το μόνο μελανό σημείο της διαδρομής. Αλλά αξίζει.

Φτάνοντας, το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν το πόσο κόσμο είχε. Αυτοκίνητα να κινούνται με εκνευριστικά μειωμένη ταχύτητα σε μια άκαρπη προσπάθεια να βρουν πάρκινγκ, αφού ο χώρος απέναντι από το θεματικό πάρκο είχε από νωρίς φουλάρει. Οικογένειες, νέοι και ζευγάρια, έκαναν ακόμη πιο στενό το πέρασμα για τα τετράτροχα την ίδια ώρα που βάζαμε τις ζακέτες μας, καθώς η θερμοκρασία δεν είχε καμία σχέση με αυτή που ξεκινήσαμε.

Ευτυχώς, η προοπτική ότι θα φάμε μετά την εκδρομή, μας κατεύθυνε στο κέντρο του χωριού που βρήκαμε χώρο για να παρκάρουμε. Με το που πατάς το πόδι σου έξω, ένα πράγμα οφείλεις να κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Μια γεμάτη «τζούρα» φρέσκου οξυγόνου. Μια βαθιά εισπνοή και μια ακόμη πιο αργή εκπνοή.

Το πρώτο βήμα έγινε. Είχαμε αποχαιρετήσει (σ.σ. έστω και για λίγες μονάχα ώρες) τον γεμάτο καυσαέριο αέρα της Αθήνας. Έπειτα, στα πρώτα κιόλας βήματα είχαμε καταλάβει ότι είχαμε μόλις φτάσει σε ένα μέρος μικρό, αλλά ταυτόχρονα ζωηρό. Ένα χωριό διαφορετικό από τα περισσότερα, με χαρακτήρα, από τους κάδους σκουπιδιών, μέχρι τις πηγές με το γάργαρο νερό ή τις αιώρες που ήταν κρεμασμένες από πλατάνια που έκρυβαν τον ουρανό, δίπλα από την εκκλησία.

Κι όμως, δεν είχαμε δει τίποτα ακόμα. Είχε έρθει η ώρα να κατηφορίσουμε για να περιπλανηθούμε και στα υπόλοιπα μοναδικά τοπία.

Το απίθανο θεματικό πάρκο

Κάπως έτσι, μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στην είσοδο του θεματικού πάρκου. Μπαίνοντας μέσα, λοιπόν, από την αρχή καταλάβαμε πως πρόκειται για ένα μέρος που δεν έχουμε ξαναδεί στη ζωή μας. Πριν ξεκινήσουμε ωστόσο την πεζοπορία με σκοπό να… χαθούμε στο δάσος, πήραμε κάτι να φάμε από το μαγαζί κοντά στην είσοδο, καθώς κι ένα ποτήρι ζεστό κόκκινο κρασί που ήταν ό,τι πρέπει για να ισορροπήσουμε το κρύο που αντικειμενικά είχε λόγω υψομέτρου. Κοντοσταθήκαμε, ήπιαμε μια γουλιά και ακούγαμε τον ήχο που έκανε το ρυάκι καθώς κυλούσε το νερό, αλλά και τα πουλιά που κελαηδούσαν.

Τώρα ήταν η ώρα να ακολουθήσουμε την διαδρομή. Μια διαδρομή που μόνη της προϋπόθεση είναι να ξεθάψει κανείς την παιδικότητα του και να περάσει τις επόμενες ώρες όπως περνούσε τα ανέμελα χρόνια της ζωής του.

Κι αυτό γιατί απλά το μονοπάτι των 6 -ολόκληρων- χιλιομέτρων είναι στην πραγματικότητα ένα τεράστιο παιχνίδι. Κάθε λίγα μέτρα, οι εθελοντές, που συντηρούν αυτό το μοναδικό θέαμα, έχουν φροντίσει με την απέραντη φαντασία τους να φτιάξουν διάφορες κατασκευές που κάνουν τη διαδρομή απλά αξέχαστη.

Από την γέφυρα που «Μουσικώνει», το αυτοσχέδιο Zip Line που σε οδηγεί από μια άκρη του ρυακιού στην άλλη, την σπηλιά «καμάρα» -ένα καταφύγιο ανεβαίνοντας την πλαγιά-, τον «Τάλω» τον νεροφόρο (σ.σ. ίσως η πιο ιδιαίτερη και χιουμοριστική κατασκευή), οι αμέτρητες κούνιες, η περιοχή «αράζω άρα ζω ζωάρα» γεμάτη με αιώρες για ποιοτικές στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης, το ανθρώπινο ποδοσφαιράκι, το τραμπολίνο και πολλά πολλά ακόμη.

Και τέλος, το «Iron Throne» (σ.σ. ο θρόνος από σίδερο) που για τους λάτρεις της δημοφιλούς σειρά «Game Of Thrones» θα είναι σίγουρα αυτό θα προσελκύσει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον. Όλα αυτά, σε μια διαδρομή περίπου τριών ωρών.

Η παρέα δεν τα κατάφερε μέχρι το τέλος. Και ο λόγος είναι ο πολύς χρόνος που σταματούσαμε για να παίξουμε με τα διάφορα παιχνίδια, να βγάλουμε εκατοντάδες φωτογραφίες και να πονάει (σ.σ. χωρίς καμία υπερβολή) το στομάχι μας από τα γέλια…

Η στάση για... σουβενίρ και ο αγώνας των κατοίκων απέναντι σε επιχείρηση υδροηλεκτρισμού 

Ανηφορίζοντας, πλέον, για να κατευθυνθούν προς το χωριό κάναμε μια στάση σε ένα κατάστημα εστίασης, μιας και μας είχαν προκαλέσει εντύπωση κάποιες ιδιαίτερες μπλούζες με τη στάμπα «θα πάρω τα… βουνά». Πολύ απλά δεν γινόταν να μην αγοράσουμε από μια έστω και για να έχουμε ένα ενθύμιο.

Οι υπάλληλοι του καταστήματος, την ώρα που μας εξυπηρετούσαν μας εξήγησαν τον λόγο που ένα μικρό, αυθεντικό καφέ προσφέρει τις συγκεκριμένες φορεσιές. Τα έσοδα δίνονται αποκλειστικά για τα δικαστικά έξοδα των κατοίκων, οι οποίο παλεύουν ενάντια σε μια επιχείρηση ηλεκτροδότησης που απειλεί να καταστρέψει το πανέμορφο τοπίο. Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για να συλλέξουμε τις απαραίτητες πληροφορίες, μάθαμε πως πρόκειται για την κατασκευή ενός μικρού υδροηλεκτρικού σταθμού, ισχύος 0,83MW που θα αξιοποιήσει το ρέμα του χωριού.

Το σημείο όπου σχεδιάζεται να δημιουργηθεί η μικρή επιχείρηση βρίσκεται ακριβώς μέσα στο θεματικό πάρκο. Το έργο θα διοχετεύει το νερό από το ποτάμι σε αγωγό μήκους 3,5 χιλιομέτρων που θα καταλήγει στην μονάδα όπου θα παράγεται ηλεκτρική ενέργεια, με την ανακοίνωση των κατοίκων να αναφέρει πως έως και το 70% του νερού από το ρυάκι θα αξιοποιηθεί για την μονάδα.

Για την κατασκευή της πρόκειται:

• Να μειωθεί η ροή του νερού στο ποτάμι, η οποία έχει ήδη περιοριστεί λόγω της κλιματικής αλλαγής
• Να κοπούν περίπου 90 με 100 δέντρα, πλατάνια , δρύες και έλατα αλλά και μεγάλος όγκος μικρότερων θάμνων και πουρναριών.
• Να χαλάσει το μονοπάτι προκειμένου να εγκατασταθεί ο αγωγός του νερού.

Η αλήθεια είναι πως θα αγοράζαμε ούτως ή άλλως τα φούτερ αλλά αφότου μάθαμε για την ιδιαίτερη κατάσταση, δεν υπήρχε περίπτωση να μην στηρίζαμε (σ.σ. έστω και λίγο) την προσπάθεια που κάνουν οι άνθρωποι να κρατήσουν τον χαρακτήρα αυτού του τόπου ζωντανό.

Μια εκδρομή που μένει... αξέχαστη

Μετά την όλη περιπέτειά μας, ένα πράγμα έλειπε για ολοκληρωθεί αρμονικά η υπέροχη μονοήμερη. Καλό φαγητό. Και ακριβώς δίπλα από την εκκλησία του χωριού, βρήκαμε μια ταβέρνα που εκπλήρωσε κάθε επιθυμία μας. Η μέρα έκλεισε ιδανικά, με τον καθένα μας να μην σταματά να λέει πόσο όμορφα πέρασε.

Και όντως εκτός από το ποιους ανθρώπους έχεις δίπλα σου (σ.σ. όπως λέει και η χαρακτηριστική επιγραφή κάπου στην διαδρομή), το τοπίο με τις ζωγραφιές, το θεματικό πάρκο με το μονοπάτι δίπλα από το ρυάκι μέσα στο δάσος και οι κατασκευές των εθελοντών, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για μια εκδρομή που θα μείνει πραγματικά… αξέχαστη.